MAKALE BAŞLIĞI: Yabancı başvuranın köklü entegrasyonunun korunması ve özel koruma gerekçesiyle oturma izni – Bologna Mahkemesi kararı – Dosya No: 5453/2023 – Karar tarihi: 16 Nisan 2025 Avv. Fabio Loscerbo tarafından yazılmıştır

 MAKALE BAŞLIĞI:

Yabancı başvuranın köklü entegrasyonunun korunması ve özel koruma gerekçesiyle oturma izni – Bologna Mahkemesi kararı – Dosya No: 5453/2023 – Karar tarihi: 16 Nisan 2025

Avv. Fabio Loscerbo tarafından yazılmıştır

Bologna Mahkemesi’nin 16 Nisan 2025 tarihli (R.G. 5453/2023) kararı, Göç Yasası’nın 19. maddesinde yer alan özel koruma hükümlerinin, insan onurunu ve gerçek entegrasyon süreçlerini merkeze alarak uygulanmasının önemli bir örneğini teşkil etmektedir. Karar, uzun süredir İtalya’da yaşayan ve İtalyan toplumuna sosyal, ailevi ve iş açısından tam anlamıyla entegre olmuş bir yabancı başvuranın davasına ilişkindir.

Başvuran, 2021 yılından bu yana İtalya’da ikamet eden Fas uyruklu bir bireydir. Başvuran, özel koruma gerekçesiyle oturma izninin uzatılması yönündeki talebinin reddedilmesine karşı mahkemeye başvurmuştur. Reddedilme kararı, Bologna Emniyet Müdürlüğü tarafından başvurunun üzerinden uzun süre geçtikten sonra verilmiş ve bu süreçte başvuranın İtalya’daki kökleri daha da derinleşmiştir.

Mahkeme, hem olgusal hem hukuki açıdan kapsamlı bir değerlendirme yapmıştır. Duruşmada, başvuranın süresiz iş sözleşmesi, düzenli geliri, İtalyanca diline hâkimiyeti ve sosyal hayata (örneğin spor faaliyetleri) aktif katılımı ortaya konulmuştur. Ayrıca babası, kız kardeşi ve diğer akrabalarıyla birlikte yaşadığı, onlara ekonomik ve ailevi destek sunduğu kanıtlanmıştır.

Hukuki temelde mahkeme, Göç Yasası’nın 19. maddesinin D.L. 20/2023’ten önceki hâline ve Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi ile Avrupa Adalet Divanı içtihatlarına atıfta bulunmuştur. Özellikle, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nin 8. maddesi (özel ve aile hayatına saygı hakkı) vurgulanmış, kişinin düzenli çalışma hayatı ve kökleşmiş aile bağlarının, kamu düzenine ilişkin üstün bir gerekçe olmadıkça, sınır dışı edilmesini engelleyen bir hak doğurduğu belirtilmiştir.

Sonuç olarak, mahkeme başvurucunun lehine iki yıllık özel koruma oturma izni verilmesine hükmetmiştir. Bu izin hem uzatılabilir hem de çalışma iznine dönüştürülebilir niteliktedir. Karar, D.L. 20/2023’ün yürürlüğe girmesinden önceki mevzuata dayanmakta olup, başvuranın İtalya’daki yaşamına ilişkin bireysel hakkını tanımaktadır.

Bu karar, özel koruma kurumunun yalnızca istisnai değil, aynı zamanda kökleşmiş entegrasyonun ve insan onurunun korunmasına yönelik sıradan ve etkili bir araç olduğuna işaret eden yargı eğiliminin bir parçasıdır.

Avv. Fabio Loscerbo